hoć zapewne przygotowania (zwłaszcza dziewczyn) rozpoczęły się dużo dużo wcześniej, to oficjalne otwarcie Studniówki nastąpiło 25. stycznia o godzinie 19. Tradycji stało się zadość i bal maturalny rozpoczął się polonezem odtańczonym przez uczniów wraz z przedstawicielami grona pedagogicznego i zaproszonymi gośćmi. Wszystko przebiegło bez problemów.
Gdy we wrześniu 2011 roku wkraczałem w mury naszego Liceum, miałem świadomość tego, że za 3 lata będę już absolwentem I LO im. Władysława Orkana w Limanowej. Perspektywa ta wydawała się mi jednak, zapewne podobnie jak innym uczniom, odległa. O tym, że życie mija zawsze szybciej niż nam się wydaje przypomniała mi Studniówka. Upływ czasu bardzo często odmierzamy ważnymi i wyjątkowymi wydarzeniami, a do takich niewątpliwie należy zaliczyć bal maturzystów.
Pierwszym na to dowodem był wysiłek, jaki rodzice, nauczyciele i uczniowie podjęli, by wszystko było dopięte na ostatni guzik, za co należą się podziękowania. Drugim- ilość rozmów na korytarzach dotyczących wszystkiego, co ze studniówką związane; począwszy od cateringu, zespołu, DJ-a i wystroju sali balowej,(brawa za zmysł artystyczny dla pani profesor Uli Janczy!), a na kreacjach i osobach towarzyszących kończąc. Przekonało to nawet nieprzekonanych, iż istotnie – jest to bardzo ważne wydarzenie.
Choć zapewne przygotowania (zwłaszcza dziewczyn) rozpoczęły się dużo dużo wcześniej, to oficjalne otwarcie Studniówki nastąpiło 25. stycznia o godzinie 19. Tradycji stało się zadość i bal maturalny rozpoczął się polonezem odtańczonym przez uczniów wraz z przedstawicielami grona pedagogicznego i zaproszonymi gośćmi. Wszystko przebiegło bez problemów. Duża w tym zasługa pani profesor Anny Dyląg, której w trakcie kilku godzin wf-u udało się w końcu nauczyć nas układu. Po przemówieniach pani dyrektor Anny Mruk, posła Wiesława Jańczyka i starosty Jana Puchały nastąpiło oficjalne otwarcie balu. Stało się w to z osobliwych powodów w osobliwy – a jakże- sposób. Zamiast kieliszków szampana- czekoladka z chorągiewką: „Studniówka 2014”. Podobnego precedensu nie zna nawet Google, co pozwoliło nam się czuć niezwykle wyjątkowo. Wkrótce potem sala wypełniła się dźwiękami walca. Zaproszeni goście i co odważniejsze pary pozostały więc na parkiecie.
Po zjedzonym obiedzie (tym bardziej apetycznym, że z większości osób opadł już stres), nastąpiły pierwsze tańce w rytm muzyki zespołu Avangarda. Jednak, im bliżej było godziny 24., tym większe były emocje. Wszyscy z niecierpliwością czekali na program artystyczny, nad którym czuwała niezawodna pani profesor Zofia Ociepka. Trzeba przyznać, że był on wyjątkowo udany. Każda klasa w żartobliwy sposób starała się podziękować wychowawcom za ich nieoceniony trud włożony w blisko trzyletnią pracę z nami i nad nami. Największym hitem okazał się taniec maturzystów z maskami z wizerunkami nauczycieli. Po serii oklasków przedstawiciele poszczególnych klas udali się z kwiatami do wychowawców, by już na poważnie powiedzieć zwyczajne: „Dziękujemy!”. Kolega wspomniał nawet, że chyba dla takich chwil warto byłoby zostać nauczycielem… Nie do końca mnie to przekonuje, trzeba jednak przyznać, że na wielu, często srogich na lekcjach twarzach, widać było szczęście i wzruszenie.
Godziny mijały, a zabawa wciąż trwała. W holu szkoły każda para miała możliwość zrobienia sobie profesjonalnego pamiątkowego zdjęcia. Wśród ciągłego krążenia pomiędzy parkietem a stolikiem, wśród licznych tańców i śpiewów wybiła godzina 5:00. Sala zaczynała się wyludniać. Wkrótce i ja byłem już w domu. Jedno z niezapomnianych wydarzeń w moim życiu dobiegło końca. Pozostało tylko z niecierpliwością czekać na płyty i zdjęcia, by przeżyć to jeszcze raz.
Niestety, dla większości osób koniec studniówki oznacza też oficjalny koniec obijania. Teraz tylko nauka, nauka , nauka aż do kwietnia… i nadzieja, że to wystarczy do dobrego wyniku na maturze.
Swoimi wrażeniami ze Studniówki podzielił się Bogdan Marek z klasy 3a1
25 stycznia 2014
