Dzień I Miłość Ojca Kochający Bóg daje człowiekowi wolność. Ojciec pozwala Synowi odejść, zerwać relację. Daje mu swobodę, nie potępia. Rezygnuje. Czeka…. A jaki jest obraz Twojego Ojca? Zasłuchani, zapatrzeni, wczytujemy się w List od Boga. Szukamy Słów skierowanych tylko do nas. Błądzimy jak Mały Książę. Szukamy drogi…
Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?< Łk,15.4
Dzień II Świat poza domem Syn opuszcza rodzinny dom. Idzie w kierunku iluzorycznej ziemi obiecanej. Tam wszystko jest „łatwe i przyjemne…” Zrywa więzi z Ojcem, by stać się najemnikiem. Jest więźniem swego wyboru. Więzy grzechu są jak niewidzialne kajdany i maski. Odbierają nam prawdziwą tożsamość. Żyjąc poza zasięgiem Boga zawsze możemy do Niego wrócić. Zostawiamy przy Krzyżu zamknięte w słowach troski i cierpienia. Wracamy do Ojca.
A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się<Łk,15.32
Dzień III Oczekiwany powrót Ojciec wypatruje Syna. Wybiega mu naprzeciw, bo czekał na niego z utęsknieniem. Po powrocie Syna pokazuje mu jak jest dla Niego ważny. Obdarowuje cennymi prezentami: szatą, pierścieniem i sandałami. Drogą naszego powrotu do Boga jest sakrament pokuty. To jedyny sposób, by odnowić swą godność wolnego człowieka. Zerwać więzy i naprawić więzi. Wrócić do domu Ojca. 
Naszą wdzięczność za doskonale przygotowane i przeprowadzone Rekolekcje najlepiej wyrażają słowa podziękowań młodzieży: „Potrzebne są rekolekcje, tak jak potrzebne jest wzięcie do ręki róży, by dostrzec jej piękno barwy, zapachu, kształtu i ….kolców czyli wszystkiego co ją stanowi. Jak dobrze, że jest ktoś, do kogo możemy zwrócić się o pomoc. Jak dobrze, że Dobry Bóg daje nam Kapłanów, przez których nas prowadzi do nieba(…) Dziękujemy za możliwość wsłuchiwania się w pytania i próby naszej osobistej na nie odpowiedzi. Pragniemy zapamiętać słowa usłyszane podczas tych rekolekcji , zachować je w naszych sercach i prosić Pana, aby zaowocowały w nas osobistą przemianą, abyśmy potrafili zbudować więzi, odnaleźć siebie, drugiego człowieka, a nade wszystko Boga (…). „ 
Serdeczne Bóg zapłać księżom: Ks. Sławomirowi, Ks. Rafałowi i Ks. Arturowi oraz Wszystkim, którzy pomogli przeżyć społeczności Orkana ten piękny czas
